پیشرفت همه جانبه کشور و توسعه پایدار آن بدون گام نهادن در عرصه تکنولوژی های برتر نظیر هوافضا، فناوری اطلاعات، بیوتکنولوژی و... میسر نخواهد بود. در این مسیر فناوری هوافضا دارای دو شاخص منحصر به فرد است، از یک سو این فناوری می تواند موتور محرک سایر فناوری ها بوده و باعث ارتقاء همه جانبه در بسیاری از فناوری ها گردد و از سوی دیگر دست یابی بهدانش و فناوری نوین هوافضا از مظاهر اقتدار کشورها محسوب می گردد.

مهندسی هوافضا (Aerospace engineering) شاخه‌ای است از مهندسی که با طراحی هواپیما، فضاپیما، ماهواره، ماهواره برها و مسائل و موضوعات وابسته به آن‌ها و همچنین طراحی و سیستم ها با تکنولوژی بالا مانند خودروهای کم مصرف و تجهیزات نفت و گاز و سیستم های تولید توان سر و کار دارد.

مهندسی هوافضا یکی از پیشرو‌ترین رشته‌های مهندسی در زمینه علم و فناوری می‌باشد. مبحث اصلی این رشته مربوط به انجام محاسبات برای تحلیل و طراحی اجسام متحرک در هوا و فضا همچون هواپیمای بال‌ثابت، بالگرد، موشک، فضاپیما و غیره می‌باشد. رشته مهندسی هوافضا درس‌های مشترک زیادی با گرایش‌های مهندسی مکانیک مثل مکانیک جامدات و مکانیک شاره‌ها (سیالات) دارد و سابقاً به عنوان گرایشی از رشته مهندسی مکانیک شناخته می‌شد. پایه و اساس بیشتر این درس‌ها،بر ریاضیات استوار است،. با این همه، بخش‌های تجربی بسیاری نیز در این رشته وجود دارد. این رشته شامل پنج گرایش عمده می‌باشد که عبارتند از، دینامیک پرواز و کنترل، آیرودینامیک، پیشرانش، سازه‌های هوافضایی، و فضا.