جلسه سخنرانی دکتر عبدالعلی زاده با موضوع نقش دانشگاه در توسعه  با حضور اعضای هییت رپیسه و اکثریت اعضای هییت علمی و کارکنان دانشگاه برگزار شد
به گزارش روابط عمومی دانشگاه دکتر عبدالعلی زاده مشاور عالی وزیر کشور و عضو حقیقی هییت امنای دانشگاه با ارایه موضوع بحث خود پیرامون توسعه و دانشگاه رابطه وضعیت آموزش عالی کشور با فرایندها و محورهای توسعه را تشریح کرد.

    
دکتر عبدالعلی زاده به تاریخچه توسعه در ایران اشاره کرده و گفت کشور ایران از ۹۰ سال پیش یعنی از زمان رضاخان در ایران با خرید کارخانه های قند و شکر دخانیات و نساجی و ساخت راه آهن سراسری به دنبال توسعه بود بعد از رضاخان پسرش محمدرضا در سال ۱۳۲۷ با تشکیل دفتر برنامه که ماموریت این دفتر تهیه پلن توسعه کشور بر اساس نیازمندیهای توسعه مناطق مختلف کشور بود بحث توسعه را قوت بخشید محمدرضا شاه ۵ برنامه اجرا کرد که شامل ۲ برنامه ۷ ساله و ۳ تا برنامه ۵ ساله بود که جمعا ۲۹ سال به دنبال توسعه بود. بعد از پیروزی انقلاب و پشت سر گذاشتن سالهای دفاع مقدس - جمهوری اسلامی ایران نیز تا به امروز ۵ برنامه توسعه اجرا کرده است. بعد از ۹۰ سال تلاش برای توسعه و ۵۴ سال حرکت برنامه ای برای توسعه ما امروز توسعه نیافته هستیم در صورتیکه کشور های دیگر به طور نمونه مالزی ظرف مدت ۲۴ سال از مالزی سیاه به کشوری توسعه یافته تبدیل شد این درحالی است که طول عمر حکومت مستقل مالزی با هواپیمایی ایران یکی است یا در مقایسه های بعدی کشورهایی مثل ویتنام - تایلند – ترکیه که در مقایسه از نظر شاخصهای توسعه ای از ایران عقبتر بودند مثلا ترکیه توانست در مدت بسیار اندک به ردیف ۲۰ کشور صنعتی دنیا تبدیل شود بنابراین همه اینها بیانگر این است که ما یه جایی راه توسعه را گم کرده ایم که توسعه را بعد از ۹۰ سال پیدا نمیکنیم.

     
دکتر عبدالعلی زاده در ادامه معنی کلمه توسعه را بسط یافتن، درک کردن، تکامل، پیشرفت عنوان کرد و در تشریح کاربرد واژه توسعه گفت: از قرن هشتم هجری (۱۴میلادی) کلمه توسعه برای توضیح برخی پدیده های اجتماعی بکار رفته است و پس از جنگ جهانی دوم و درسالهای 1950-1970 به معنی نوسازی، رشد، صنعتی شدن ، به عنوان چارچوبی تحلیلی برای درک پیشرفت جوامع انسانی بکار رفته است و کاربرد واژه توسعه در دو دهه 1950-1970 گسترش یافت و کشورها به کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه و عقب مانده تقسیم شدند.
به گفته وی، انواع توسعه عبارت است از: ۱- توسعه اقتصادی که رشد اقتصادی همراه با تغییرات بنیادین در اقتصاد و افزایش ظرفیت های تولیدی فیزیکی ، انسانی و اجتماعی است و در توسعه اقتصادی، رشد کمی بدست می آید اما در کنار آن، نهادهای اجتماعی نیز متحول خواهند شد۲-  توسعه اجتماعی که یکی از ابعاد اصلی فرایند توسعه و بیانگر کیفیت نظام اجتماعی در راستای رسیدن به عدالت اجتماعی ، ایجاد یکپارچگی و همبستگی اجتماعی، افزایش کیفیت زندگی و بهبود کیفیت انسان ها می باشد.
وزیر سابق مسکن، با بیان اینکه توسعه دو هدف رفاه بیشتر و اشتغال بیشتر را دنبال می کند و در این راه آسیبهایی که به محیط زیست وارد میشود نادیده انگاشته میشود افزود: ریچارد نیکسون در سال ۱۹۶۲ گفت توصیه من به سران کشورهای در حال توسعه این است که گوش به حرف های کارشناسان محیط زیست ندهند و مانع سرمایه گذاری و توسعه نشوند. پس از توسعه از محل درآمد های توسعه هزینه بازسازی تخریب های محیط زیست را می پردازند، ما خودمان چنین کردیم.
عبدالعلی زاده در ادامه توانایی و دارایی را از ویژگی های مهم دوران صنعتی برشمرد و گفت:هر کس که ثروت بیشتری دارد توانمند تر است و دارنده سرمایه مالک نیروی کار هم است و شرکت ها بیشتر خانوادگی هستند در این دوران چون واحد های صنعتی هوا را بادودکش ها و آب و زمین را با فاضلاب و پسماند ها آلوده می کردند دوران آلایندگی میگویند و سود طلبی سرمایه گذاران و بی توجهی دولت ها دودلیل اصلی برای آلایندگی بود.
وی سپس با بیان ویژگی های دوران فرا صنعتی، گفت: در این دوره ربات جایگزین انسان شده و مهارت پیچیده می شود. شرکت های بزرگ، سهامی عام و فرامرزی می شوند. مدیریت از مالکیت جدا و در برابرآن پاسخگو است. تولید انبوه هزینه های سربار را کاهش داده و بازار را گسترش می دهد. با فرا مرزی شدن بازارها رقابت فشرده می شود  مصرف کننده فرصت بیشتری برای انتخاب دارد. و با انبوه شدن آلودگی ضوابط کنترلی بیشتر می شود.

مشاور عالی وزیر کشور با اشاره به بیداری و حرکت برای نجات جهان ادامه داد: در سال 1991 سازمان ملل توسعه جدیدی تعریف کرد که میگفت هدف توسعه باید خلق محیطی برای مردم باشد که در آن بتوانند از زندگی طولانی، سالم و خلاق لذت ببرند. این حقیقت ساده اغلب با بروز نگرانی ها و اولویت های لحظه ای مورد غفلت قرار می گیرد. توسعه انسانی به مفهوم فرایند گسترش حیطه انتخاب افراد و بهبود رفاه آنان است. مهمترین ابعاد توسعه انسانی زندگی طولانی و سالم، دانش و استانداردهای زندگی آبرومندانه و آزادی های سیاسی و اجتماعی هستند.
وی در ادامه توسعه پایدار را عبور از مرز دانش جهانی و  تولید دانش جدید مطرح کرد و افزود توسعه زمانی اتفاق می افتد که در هر قدم از مرز دانش جهانی جلوتر رفته و تولید دانش نماییم تولید دانش میشود توسعه – کشفهای جدیدی که در حوزه پزشکی – اقتصاد - مهندسی – فناوری اطلاعات – خدمات رخ میدهد توسعه است ولی وقتی فردی یا اندیشمندی در کشور توسعه نیافته ای برای یک بیماری دارویی تولید میکند آیا میشود با یک قدم به جلو یا یک اتفاق میتوانیم بگوییم کشور توسعه یافته است؟ نه اینها جرقه های توسعه هستند اگر این جرقه زیاده شده و تبدیل به جریان شود میشود فرهنگ توسعه بنابراین تک مورد ها و جرقه ها باعث توسعه نمیشود ولی امیدهای توسعه هستند اگر در جامعه ای عبور از مرز دانش جهانی تبدیل به یک رفتار همگانی و خواست ملی شود میتوان گفت جامعه توسعه یافته است.

     
توسعه پایدار یعنی توسعه ای که نیازهای زمان حال را برآورده سازد بدون آنکه توانایی نسل های آینده در برآورده سازی نیازهایشان را به خطر اندازد - متعادل ساختن نیاز به توسعه در برابر نیاز به طبیعت و محیط زیست (پاسخ به نیازهای نسل امروز نباید نیازها و آرزوهای نسل آینده را به خطر بیاندازد .( - بهره برداری ازمنابع به گونه ای که سامانه های طبیعی فرصت یابندتا آنها را بازسازی کنند و پرهیز از ایجاد آلودگی هایی که سامانه های زیستی رانابود می کنند - دستیابی به اهداف اقتصادی و اجتماعی، به گونه ای که در بلند مدت منابع نگهداری شوند، محیط زیست محافظت شود و تندرستی و رفاه انسان ها تضمین گردد - توسعه اقتصادی که بدون کاهش وتحلیل درآمد، منابع و محیط زیست نسل های آینده تحقق یابد.
دکتر عبدالعلی زاده در ادامه از نیروی انسانی ماهر به عنوان سرمایه یاد کرده و با اشاره به اهمیت آموزش نیروی انسانی برای کاربردی شدن علوم و تلفیق آن با جامعه نقش های مختلف دانشگاه را تریت نیروهای انسانی متخصص – گذر از مرزهای دانش و تولید دانش – به کارگیری دانش و تخصص در جامعه – دیدبانی علمی جامعه و نقد علمی برنامه و عملکرد حاکمیت – فرهنگ سازی و گسترش فرهنگ ملی عنوان کرد.
وی در پایان با انتقاد از سیستم آموزشی تصریح کرد: برای  فرا رفتن از مرزهای دانش تربیت نیروی انسانی با دانشی عقب تر از دانش روز جهانی - پذیرفتن و نهادینه کردن عقب ماندگی است. عبور از دانش جهانی توسعه مطلق است ولی حرکت به سمت دانش جهانی توسعه نسبی است. نیروی فارغ التحصیل متخصص که نتواند، مهارت خود را عملیاتی کند به هیچ دردی نمی خورد و این وظیفه اساتید است که نیروهایی تربیت کنند که با تخصص شان در داخل و خارج کشور به نفع ایران تولید ثروت کنند و کارآفرین شوند و این یک راهبرد کلان برای آینده کشور است.
دانشگاه باید این عقب ماندگی که در ما نهادینه شده است را بشکند . پیشرفت دانش برای توسعه و توسعه برای پاسخ به نیازهای جامعه است پس باید روشن شود که نیروی انسانی برای پاسخ به کدام نیاز تربیت میشود.